خواندن ندارد

بین آن‌همه چیز که می‌‌شد بردارم و فرار کنم، قاب عکس بابا را بغل گرفته بودم و پابرهنه به‌سمت کوه می‌دویدم. خانه آتش گرفته بود.

«خدا خیلی بزرگه» و «باید ببینیم اندازه‌ی خودمون چی‌کار می‌تونیم بکنیم» واکنش کلی آدم‌های خانه‌ی ماست به قحطی بزرگی که بقیه درباره‌اش حرف می‌زنند. ساده‌لوحی توی خون‌مان است؟ بله، به احتمال قوی.

انگار از ده بلند شده باشم با بقچه‌ی نان و پنیر و قرص ماشین، بعد گم شده باشم توی شلوغی میدان آزادی.

گفته بودم: «اگه ماهی و میگو جزء گیاها بودن، لابد گیاه‌خوار می‌شدم.» با تعجب پرسیده بود: «مگه گیاه نیستن؟»

از بیرون این‌طور به نظر می‌رسد که خودت را جمع کرده‌ای و ادامه می‌دهی. اما فقط از بیرون. 

از ترس یک چاه خیلی عمیق که دیو دو سر دارد، راهت را به طرف دیگری کج کنی و همه‌ی عمرت را فقط بدوی که توی آن چاه نیفتی.

هزارتا کلک را امتحان کرد و خوابش نبرد. برای همین گوسفندها را از آخر به اول ردیف کرد؛ با جزییات دقیق، شبیه تک‌تک آدم‌هایی که از نزدیک می‌شناخت.

با اینکه شکسته بود و خشک شده بود و فکر می‌کرد دیگر درخت نیست، پرنده‌اش هر سال می‌آمد پیشش.